خوردن نوشابه موجب بالا رفتن فشار و قند خون و ابتلا به چاقي، از بين رفتن كلسيم، تحريك مغــز، و افزایش متابولیسم بدن مي شود.
10 دقیقه بعد از خوردن يك نوشابه
10 قاشق چایخوری شکر وارد بدن‌تان می‌شود. می‌دانید چرا با وجود خوردن این حجم شکر دچار استفراغ نمی‌شوید؟ چون اسید فسفریک، کمی طعم آن را می‌گیرد و شیرینی‌اش را خنثی می‌کند.

ـ 20 دقیقه بعد
قند خون‌تان بالا می‌رود و به ترشح ناگهانی و یک‌جای انسولین منجر می‌شود. کبدتان شروع می‌کند به تبدیل قند به چربی تا قند خون، بیشتر از این بالا نرود.

ـ 40 دقیقه بعد
حالا دیگر جذب کافئین کامل شده، مردمک‌های‌ چشمتان گشاد می‌شود، فشار خون‌تان بالا می‌رود و در پاسخ به این حالت، کبدتان قند را به داخل جریان خون رها می‌کند. گیرنده‌های آدنوزین مغز ،حالا بلوک می‌شوند تا از احساس خواب‌آلودگی جلوگیری کنند.

ـ 45 دقیقه بعد
ترشح دوپامین افزایش مي يابد و مراکز خاصی در مغز که حالت سرخوشی ایجاد می‌کنند، تحریک می‌شوند. این همان مکانیسمی است که در مصرف هروئیــن به ایجاد سرخوشی منجر می‌شود.

ـ 60 دقیقه بعد
اسیدفسفریک موجود در نوشابه، داخل روده کوچک، به کلسیم، منیزیم و روی می‌چسبد. متابولیسم بدن افزایش مي يابد. میزان بالای قند خون و شیرین‌کننده‌های مصنوعی، موجب دفع هرچه بیشتر کلسیم از طریق ادرار می‌شوند.


ـ مدتی بعدتر
کافئین در نقش یک داروی مدر (ادرارآور) وارد عمل می‌شود. حالا دیگر کلسیم و منیزیم و روی که قرار بود جذب بدن شود، بیش از پیش از طریق ادرار دفع می‌شود و همراه آن مقادیر زیادی آب، سدیم و دیگر الکترولیت‌ها نیز از دست می‌رود.

ـ ... و بالاخره
کم‌کم آن غوغایی که در بدن‌تان ایجاد شده بود فروکش می‌کند و نوبت به افت قند می‌رسد. در این مرحله یا خیلی حساس و تحریک‌پذیر می‌شوید یا خیلی کرخت و بی‌حال.
حالا دیگر تمام آن آبی را که از طریق نوشابه وارد بدن خود کرده بودید، دفع کرده‌اید، آبی که می‌شد به جای اسید و کافئین و شکر، حاوی مواد مفیدی برای بدن‌تان باشد. به طوري كه تا چند ساعت بعد اثر کافئین هم از بین می‌رود و شما هوس یک نوشابه دیگر می‌کنید.